راهنمای جامع جمع کردن یک کامپیوتر شخصی یا PC؛ بخش سوم – انتخاب کارت گرافیک

بازی کردن، دیدن فیلم با کیفیت بالا، ویرایش ویدیو و طراحی‌های سه‌بعدی همه و همه کارهایی هستند که یک کارت گرافیک مجزای قدرتمند را می‌طلبند؛ اما هر کدام از این کارها به کارت گرافیک متفاوتی نیازمند است. کارهای سبکی مثل مرور وب، ویرایش ساده‌ی تصاویر و حتی بازی‌های سبک نیاز چندانی به کارت گرافیک ندارند و معمولاً می‌توان از همان سیستم گرافیکی مجتمع سی‌پی‌یو برایشان استفاده کرد.

اگر نیازهایتان پیچیده‌تر است باید به فکر یک کارت گرافیک باشید. اگر می‌خواهید بازی‌های سنگین امروزی را در نهایت کیفیت انجام دهید و یا اگر ویرایش حرفه‌ای عکس و فیلم انجام می‌دهید، حتماً باید کارت گرافیکی جدای از سیستم گرافیکی سی‌پی‌یو تهیه کنید.

کارت‌های گرافیک را می‌توان به دو دسته تقسیم نمود: دسته اول کارت‌هایی هستند که فقط مخصوص بازی هستند و برای افزایش نرخ فریم و جزئیات در بازی‌ها بهینه‌سازی شده‌اند. دسته‌ی دوم هم مربوط به آن‌هایی است که برای کارهای گرافیکی سه‌بعدی و رندرینگ ساخته شده‌اند و از مزایای آن‌ها می‌توان به سرعت و پایداری بالا اشاره کرد.

امروزه اکثر کارت‌های گرافیک موجود در بازار می‌توانند بازی‌ها را با جزئیات بالا، فریم‌ریت نزدیک به ۶۰ و در رزولوشن ۱۹۲۰×۱۰۸۰ اجرا کنند. برای اجرای بازی‌ها در نرخ فریم‌های بالاتر مانند ۱۲۰ و یا رزولوشن‌های بالاتر مانند ۲۵۶۰×۱۴۴۰ باید بیش‌تر هزینه کرد و یکی از کارت‌های گرافیک گران‌قیمت و پرقدرت‌تر بازار را خریداری نمود. اگر این رزولوشن‌ها و فریم‌ریت‌ها پاسخگوی نیاز شما نیستند، می‌توانید با استفاده از فناوری‌های SLI و Crossfire، دو یا چند کارت گرافیک رده‌بالا بخرید و در نهایت بازی‌ها را در رزولوشن 4K و یا در سه مانیتور مجزا اجرا کنید.

SLI از شرکت انویدیا و Crossfire از شرکت AMD، هر دو فناوری‌های مشابهی هستند که امکان اتصال دو الی چهار کارت گرافیک را به هم فراهم می‌کنند و طبیعتاً خروجی بسیار قدرت‌مندتری نسبت به یک کارت گرافیک تکی ایجاد می‌کنند. گرچه در حال حاضر این فناوری‌ها محدودیت‌هایی دارند. برای مثال با استفاده از دو کارت گرافیک، الزاماً قدرت خروجی به دلیل محدودیت‌ها دو برابر نمی‌شود. علاوه بر این همه‌ی بازی‌ها یا نرم‌افزارها هم از این فناوری‌ها پشتیبانی نمی‌کنند. پس SLI و Crossfire هم نیازمندی‌های خود را دارند و در هر شرایطی نمی‌توان از آن‌ها استفاده کرد. آخرین نکته هم این است که مانند اورکلاک کردن سی‌پی‌یوها، استفاده از فناوری‌های بالا هم نیازمند مادربردهایی است که از آن‌ها پشتیبانی می‌کنند.

مابقی کارت‌های گرافیک که اصطلاحاً کارت‌های Workstation نامیده می‌شوند و مخصوص بازی نیستند، برای سرعت و عملکرد بهتر در محیط‌های نرم‌افزاری بر پایه‌ی OpenGL بهینه‌سازی شده‌اند. OpenGL یکی از رابط‌های برنامه‌نویسی چندپلتفرمی است که مخصوص رندر کارهای گرافیکی سه‌بعدی است و در بسیاری از نرم‌افزارهای حرفه‌ای گرافیکی مانند Solidworks و Siemens NX استفاده می‌شود. نکته‌ی جالب این است که حتی کارت‌های رده‌پایین مخصوص بازی می‌توانند عملکرد بهتری نسبت به رده‌بالاترین کارت‌های Workstation در بازی‌ها داشته باشند. پس مراقب باشید که به‌درستی و متناسب با نیاز خود اقدام به انتخاب کارت گرافیک مناسب کنید. عکس این ماجرا هم کاملاً صادق است؛ یعنی نمی‌توانید برای کارهای سنگین سه‌بعدی و گرافیکی خیلی روی کارت‌های گرافیک مخصوص بازی حساب باز کنید. در نهایت دانستن این نکته هم مهم است که خیلی از شرکت‌های نرم‌افزاری، درایورهای مخصوصی را برای کارت‌های Workstation تولید و عرضه می‌کنند تا نرم‌افزارهایشان در بهترین حالت و با بیش‌ترین قدرت به‌اجرا دربیاید.

Tom’s Hardware