یازده سلاح مخفی ترسناک که ژاپنی‌ها در طول جنگ جهانی دوم طراحی کرده و ساخته بودند

به طور معمول همواره از قدرت‌های غربی به عنوان کشورهای توسعه‌دهنده سلاح‌های کشنده و خطرناک با چاشنی ابتکارات در جنگ جهانی دوم یاد می‌کنند. البته برخی از این سلاح‌ها در مرحله طراحی باقی ماندند اما هنگامی که صحبت از تکنولوژی‌های نظامی آن‌هم در مقام عمل می‌شود، با قاطعیت می‌توان ادعا نمود که  سلاح های ژاپن در جنگ جهانی دوم یک سر و گردن از رقبا بالاتر بوده است. در این مطلب از فارنت به 11 مورد از ابداعات سامورائی‌ها که قدرت نظامی ژاپن در جنگ جهانی دوم را به رخ می‌کشد، اشاره خواهیم کرد.

ژاپن در سال 1905 و پس از شکست دادن روسیه، خود را به عنوان قدرتی جهانی معرفی کرد. در آغاز دهه 1930، این کشور با اتحاد با آلمان نازی به یک قدرت نظامی بزرگ تبدیل شد و همین امر این کشور را با قدرت‌هایی نظیر ایالات متحده آمریکا درگیر کرد.

نیروهای نظامی ژاپن به سلاح‌های پیشرفته متعارف، سلاح‌های کشتار جمعی و حتی سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکال تجهیز شده بودند، از سوی دیگر این کشور توجه چندانی به پروتکل ژنو نداشت. این کشور ده‌ها سلاح و طرح مخوف را در طول جنگ مورد بررسی قرار داد که برخی از آن‌ها به کرات در نبردها مورد استفاده قرارمی‌گرفتند.

بمب بالونی فو گو | Fu-Go balloon bomb

زمانی که نازی‌ها از راکت‌های V2 در نبردها استفاده می‌کردند، ژاپنی‌ها سرگرم طراحی و ساخت سلاح دیگری بودند؛ یک بمب بالونی فو گو Fu-Go می‌توانست کیلومترها جابه‌جا شده و حتی به ایالات متحده آمریکا برسد.

بنابر آنچه که در ویکیپدیا آمده است، بمب بالونی فو-گو Fu-Go balloon bomb بالون آتش سلاحی بود که توسط ژاپن در جریان جنگ جهانی دوم به فضا پرتاب شد. یک بالون هیدروژنی با بار متغیر شامل یک بمب ضد نفر ۱۵ کیلوگرمی تا یک بمب آتش‌زا ۱۲ کیلوگرمی و چهار بمب ۵ کیلوگرمی دستگاه‌های محترقه بود.

این سلاح به عنوان سلاحی ارزان جهت استفاده از جریان جتی بر فراز اقیانوس آرام و پرتاب بمب بر روی شهرهای آمریکا، جنگل‌ها و زمین‌های کشاورزی طراحی شده بود.

فلسفه استفاده از بمب بالونی فو گو، انفجار آن برفراز مناطق جنگلی بود تا بدین‌ترتیب با ایجاد آتش در این مناطق، انرژی و توجه نیروهای نظامی کشورهای دیگر جلب خاموش کردن آتش شود.

بمب بالونی Fu-Go به نحوی طراحی شده‌ بودند که با افزایش ارتفاع، هیدروژن آزاد و با کاهش ارتفاع آن‌ها، محموله سنگ جهت افزایش مجدد ارتفاع آزاد می‌شد.

اولین بالون‌ها در سال 1944 به سمت آمریکا به پرواز درآمدند و حتی تعدادی روانه کانادا شدند. آماری در حدود 285 مورد استفاده برای این بالون‌ها ثبت شده است.

در تاریخ پنجم مارس 1985 شش آمریکایی که قصد بازگشت از جنگل را داشتند در حمله یکی از این بالون‌ها کشته شدند. دولت آمریکا از انتشار کامل محتویات تصویری موجود در خصوص این بالون‌ها خودداری کرده اما پس از جنگ، اطلاعاتی در خصوص آن‌ها منتشر شد.

زیردریایی‌ Sen Toku ژاپن

در طول جنگ جهانی دوم سه عدد از این زیردریایی‌ها که لقب بزرگ‌ترین زیردریایی‌های ساخته شده جهان را یدک می‌کشیدند به سلاح های ژاپن در جنگ جهانی دوم.اضافه شدند. زیردریایی‌ Sen Toku برای حمله به کانال پاناما در نظر گرفته شده بود.

این زیردریایی‌ها به سه هواپیمای Aichi M6A1 با توانایی حمل اژدر و بمب تجهیز شده بودند. این غول‌های دریایی به سامانه‌ای برای جذب سیگنال‌های رادیویی نیز تجهیز شده بودند. ناگفته نماند که پیش از شروع به استفاده از این زیردریایی‌ها، جنگ به اتمام رسید.

واحد 731 و استفاده از سلاح‌های بیولوژیکی

از سال 1937 تا پایان جنگ، ژاپنی‌ها سلاح‌های بیولوژیکی متفاوتی را مورد آزمایش قراردادند که حتی یکی از آن‌ها پیش‌مقدمه‌ای برای عامل نارنجی به شمار می‌رود. بمب‌های ویژه برای گسترش بیماری طاعون از دیگر ساخته‌های واحد 731 بود.

این واحد آزمایشاتی را بر روی نمونه‌های انسانی انجام داد تا بتواند روش‌هایی برای گسترش بیماری‌هایی مانند طاعون، آبله و وبا و دیگر بیماری‌ها بیابد. سربازان ژاپنی از سه بمب برای حمله‌های بیولوژیکی و آلوده‌کردن محصولات کشاوری، مخازن، چاه‌های آب و دیگر مناطق استفاده می‌کردند.

بنابرآنچه در محتواهای تاریخی اشاره می‌شود بیش از 200هزارچینی در نتیجه این آزمایشات کشته شدند. حیوانات آلوده به ویروس طاعون نیز در مناطق جنگی رها می‌شدند و نهایتا این حیوان‌ها نیز در سال‌های 1946 تا 1948 باعث مرگ حداقل 30 هزانفر شدند.

از این تکنولوژی در بمب‌های بالونی نیز استفاده می‌شد و بمب‌های حامل بیماری بر روی مناطق مختلف رها می‌شدند. این کشور برنامه‌هایی داشت تا در تابستان 1945 از هواپیماهای کامیکازه برای رهاکردن بمب‌های طاعونی بر فراز سن دیگو استفاده کند.

ژاپن تنها کشوری بود که از سلاح‌های شیمیایی نظیر بمب خردل در جنگ جهانی دوم استفاده کرد، با این وجود فرماندهان واحد 731 هیچ‌گاه تحت تعقیب مقامات قضایی قرار نگرفتند.

لباس انتحاری Fukuryi ژاپن

این لباس‌های شنای مخصوص برای نیروهای ویژه ژاپنی که وظیفه صیانت از جزایر این کشور را برعهده داشتند طراحی شده شود. این لباس‌ها 15 کیلوگرم مواد منفجره را در خود جای داده بودند و فرد استفاده کننده با رسیدن به کشتی‌های مهاجم می‌توانست مواد منفجره را فعال کند. در این فرایند، خود فرد نیز کشته می‌شد.

ماشین کدنگاری بنفش

شاید از ماشین تولیدی آلمانی‌ها به عنوان معروف‌ترین ابزار رمزنگاری در جنگ جهانی دوم یاد شود اما این ماشین، تنها دستگاه تولیدی در این جهت نبود. در سال 1937، ژاپنی‌ها موفق شدند 97-shiki O-burn In-ji-ki یا ماشین نویسنده الفبایی 97 و یا عنوان لاتین آن یعنی “بنفش” را توسعه دهند.

این ماشین به مولفه‌هایی جهت متون نوشتاری و یک سیستم چرخان الکتریکی با بورد الفبایی 25 کاراکتری تجهیز شده بود. فرد استفاده کننده می‌توانست یک متن و یا یک پیغام معمولی را وارد کند و نهایتا با استفاده از نویسنده الکتریکی استفاده شده در دستگاه، پیغام‌های رمزگذاری شده بر روی کاغذ نقش می‌بست.

بنابراین تنها به یک نفر جهت اپراتوری دستگاه نیاز بود. با توجه به تغییر کلیدها در استفاده‌های روزمره، نفوذگران نمی‌توانستند الگوی موجود در پیام‌ها را بیابند، البته بعدها برنامه‌نویسان موفق شدند به عملکرد این دستگاه و رویه به کار گرفته شده در آن پی ببرند.

نیروی هوایی ژاپن در جنگ جهانی دوم

با طولانی شدن جنگ، ژاپنی‌ها از تکنیک‌های ویژه خود جهت توسعه صنعت هوایی و اضافه شدن به قدرت نظامی ژاپن در جنگ جهانی دوم استفاده کردند. در این راستا شاهد اضافه شدن چندین هواپیما به ناوگان نیروی هوایی ژاپن در جنگ جهانی دوم بودیم.

هواپیمای Yokosuka MXY-7 Ohka Kamikaze

 Yokosuka MXY-7 هواپیمای مجهز به راکت بود که در سپتامبر 1944 رونمایی شد. برای ساخت این هواپیمای ژاپن در جنگ جهانی دوم ژاپنی‌ها از کمترین مواد اولیه مورد نیاز استفاده کردند و نهایتا بدنه هواپیما بسیار ابتدایی بود.

در طول جنگ، Ohka تحت لوای میتسوبیشی G4M به پرواز در می‌آمد تا اهداف در محدوده نزدیکی قرار گیرند. خلبان این هواپیمای ژاپن در جنگ جهانی دوم سعی می‌کرد تا حد امکان نزدیک به هدف پرواز کند و سپس اقدام به شلیک راکت‌ها می‌نمود.

این هواپیمای ژاپن در جنگ جهانی دوم در مدت پرواز بسیار آسیب‌پذیر بود. هدایت هواپیما پس از شلیک راکت‌ها نیز بسیار سخت بود. با وجود این محدودیت‌ها، حداقل یکی از ادوات جنگی آمریکایی توسط این هواپیما مورد اصابت قرارگرفت و غرق شد.

هواپیمای رهگیر مجهز به راکت Mitsubishi J8M

 اگر در نگاه اول، این هواپیما به چشم شما مشابه با هواپیمای آلمانی مدل Messerschmitt Me 163 Komet به نظر می‌رسد، اشتباه نکرده‌اید. J8M1 به عنوان نسخه رسمی و البته کپی‌شده هواپیمای پیشرفته نازی‌ها شناخته می‌شد اما آلمان‌ها نمی‌توانستند نسخه کامل این هواپیما را به ژاپن بفرستند.

زیردریایی آلمان با یکی از هواپیماهای یادشده در حرکت به سمت ژاپن غرق شد. در مقابل، طراحان ژاپنی از مهندسی معکوس برای ساختن این هواپیما بهره برند.

با توجه به استفاده کشورهای اروپایی از هواپیماهای بمب‌افکن، ژاپنی‌ها مشتاق بودند با تولید این هواپیما به مقابله به مثل بپردازند. نسخه اولیه این هواپیمای ژاپن در جنگ جهانی دوم سرانجام در هفتم ژولای 1945 مورد آزمایش قرار گرفت.

این هوایپما با موفقیت از زمین بلند شد اما موتور هواپیما در زمان اوج‌گیری از کار افتاد و نهایتا سقوط کرد و خلبان آن نیز کشته شد. شش نسخه اولیه دیگر نیز از این هواپیما تولید شدند اما تا پایان جنگ، هیچ‌یک به مرحله بهره‌برداری نرسیدند.علاوه بر این، هواپیمای رهگیر دیگری با نام Mizuno Shinryu نیز در دستور کار ژاپنی‌ها قرار داشت.

پروژه هواپیمای بمب افکن سری Z

همانند پروژه Nazi Amerika آلمانی‌ها، امپراتوری ژاپن نیز نیاز به تولید بمب‌افکن‌هایی با توانایی رسیدن به آمریکای شمالی داشت. در سال 1941 ارتش ژاپن، بمب‌افکن 13-Shi را به سلاح های ژاپن جنگ جهانی دوم اضافه کرد که یک بمب افکن دوربرد چهار موتوره بود اما فرماندهان ارشد نظامی، هواپیمایی بزگ‌تر، سریع‌تر و با توانایی بیشتر نیاز داشتند.

پس از آن طراحان ژاپنی نمونه‌هایی مانند Nakajima G10N و Kawasaki Ki-91 را نیز معرفی کردند. هواپیمای Ki-91 می‌توانست به سرعت 590 کیلومتر در ساعت نیز برسد و به شش موتور که هریک 5 هزار اسب بخار قدرت داشتند تجهیز شده بود.

پروژه Z در ژولای سال 1944 و پس از وضعیت بجرانی این کشور در جنگ نهایتا لغو شد و هیچگاه به سلاح های ژاپن در جنگ جهانی دوم اضافه نشد.

تانک های ژاپن در جنگ جهانی دوم

معمولا ژاپنی‌ها را با تانک‌های آن‌ها نمی‌شناسیم اما این کشور در تولید این سخت‌افزار جنگی نیز ید طولایی دارد. چندین تانک به تانک های ژاپن در جنگ جهانی دوم اضافه شد که در ادامه به آنها اشاره می‌کنیم.

تانک فوق سنگین O-I

یکی از تانک های ژاپن در جنگ جهانی دوم تانک 97 Chi-Ha از نوع تانک‌های متوسط است اما در زمان جنگ، جاه‌طلبی ژاپنی‌ها ایده استفاده از تانک‌های فوق سنگین را بر سر زبان‌ها انداخت.

این تانک‌ها می‌توانستند 11 خدمه را جابجا کنند و به توپ و سه برج و دو تفنگ کوچک‌تر نیز تجهیز شده بودند.

تانک پرنده ژاپن

یکی از مشکلات نیروهای نظامی ژاپن در خلال جنگ جهانی دوم، چالش انتقال تجهیزات و ادوات نظامی سنگین از یک جزیره به جزیره دیگر بود. یک راه حل بالقوه، تولید تانک‌های پرنده بود.

این تانک پرنده ژاپن از بال‌های قابل اتصال یهره می‌بردند. با توجه به اینکه در هنگام رهاسازی تانک‌ها امکان سالم ماندن آن‌ها وجود نداشت از بال‌هایی برای نیل به این هدف استفاده می‌شد.

در هنگام رهایی تانک‌ها از هواپیماها، این تانک‌ها به سلامت بر روی زمین می‌نشستند. ژاپنی‌ها نسخه‌های اولیه زیادی شامل Maeda Ku-6 و Ku-RO را بر مبنای این ایده طراحی کردند.

اشعه مرگ Ku-Go ژاپن

ژاپنی‌ها بر روی توسعه اشعه مرگ یعنی پرتوی متمرکزی از انرژی که می توانست یک هواپیما را که در کیلومترها دورتر به پرواز درآمده بود ساقط کند تحقیقات زیادی انجام دادند. بر اساس مستندات موجود، کار بر روی این اشعه از سال 1939 و در آزمایشگاه‌های Noborito آغاز شده بود.

نهایتا محققان ژاپنی موفق شدند پرتویی با توان 100 وات تولید کنند، اما در این نکته که آیا عملکرد این پرتو همانند چیزی است که در فیلم‌های تخیلی مشاهده می‌شود ابهام وجود دارد.

محاسبات نشان می‌دهند در صورت تمرکز صحیح پرتو، این تکنولوژی می‌توانست خرگوشی را که در فاصله 1000 یاردی قرار گرفته بود البته در صورتی که این خرگوش برای مدت 5 دقیقه بدون حرکت می‌ماند، از پای درآورد.