تماشا کنید: دردسرهای راه رفتن اسکات کلی پس از یک سال اقامت در ایستگاه فضایی بین‌المللی

گذراندن یک سال تمام در فضا عوارض زیادی را برای بدن انسان به همراه خواهد داشت، طوری که فضانوردان وقتی به زمین بازمی‌گردند بار دیگر باید راه رفتن یاد بگیرند. حداقل این چیزی است که بر سر «اسکات کلی» آمده است؛ فضانورد آمریکایی که 340 روز را در ایستگاه فضایی بین‌المللی بین سال‌های 2015 و 2016 گذرانده است.

در ویدئویی که دراین‌باره به‌تازگی منتشرشده است، کلی پس از فرود در تپه‌هایی در قزاقستان، تلاش می‌کند بر روی یک خط راست راه برود. او به آهستگی و به‌سختی از جای خود برمی‌خیزد. یک پای خود را مقابل پای دیگر قرار می‌دهد و تلاش می‌کند صاف راه برود. 6 ساعت پس از فرود به زمین، راه رفتن او به بهتر شد، اما همچنان طبیعی نبود. بعد از 22 ساعت شرایط او به‌مراتب بهتر شد، اما با شرایط عادی فاصله داشت. به نظر می‌آمد کلی یک کودک یک‌ساله است که به‌تازگی راه رفتن یاد گرفته است.

این‌ها همه به خاطر تأثیری است که جاذبه صفر بر روی حس جهت‌یابی و ایجاد تعادل انسان می‌گذارد. ما روی زمین می‌دانیم که کجا «بالا» و کجا «پایین» است. در فضا تقریباً چنین چیزی بی‌معنی است. حسگرهایی که درون گوش‌های ما قرار دارند و بخشی از سیستمی هستند که تعادل ما را کنترل می‌کنند، در فضا عملاً از کار می‌افتند و این خود دلیل سردرد و سرگیجه فضانوردان در روزهای اول حضورشان در فضا است. زمانی که به زمین بازمی‌گردند، تنظیم مجدد این قابلیت در بدن چند وقتی زمان می‌برد. درنتیجه مشکلات راه رفتن پیش می‌آید.

باید اضافه کنم که این تمام مشکلی که یک فضانورد با آن مواجه می‌شود نیست. اسکات کلی دو ماه پس از بازگشت به زمین در مصاحبه‌ای گفته بود که همچنان کف پاهایش درد می‌کنند؛ دو ماه بعدازاینکه پاهایش باید وزن خود را روی زمین تحمل کنند. این‌ها همه عوارض حضور طولانی‌مدت انسان در فضا هستند و این خود چرایی حضور طولانی‌مدت کلی در ایستگاه فضایی بین‌المللی بوده است؛ با درک تغییراتی که جاذبه صفر روی بدن ما می‌گذارند، نسل بعدی فضانوردان آمادگی بیشتری برای حضور طولانی‌مدت در فضا خواهند داشت.