آیا آیندگان پس از پیدا کردن یک تبلت امروزی با حیرت با آن کار خواهند کرد؟

فارنت: شما فیلم جومانجی را یادتان هست؟ در آن فیلم با بازی درخشان رابین ویلیامز داستان‌هایی رخ می‌داد که باعث آن یک بازی بود که بازیکنان با تاس ریختن سرنوشت خود را معلوم می‌کردند. حالا رابین ویلیامز بازیگر معروف سینمای آمریکا در مقاله‌ای در روزنامه نیویورک تایمز با اشاره به آن فیلم سرعت پیشرفت دنیای فناوری امروز جهان را به چالش کشیده است. خواندن این مقاله را به شما توصیه می‌کنیم. تا شاید بتوانید جوابی برای سوال مطرح شده در عنوان این مطلب پیدا کنید.

رابین ویلیامز در مقاله خود در نیویورک تایمز آورده است که:

جومانجی فیلمی بود حول پیدایش بازی‌هایی که توسط تاس رو به جلو می‌روند تا جایی که اشتیاق اینگونه بازی‌ها به کوچه خیابان‌های ما نیز رخنه کرد. در آن سال‌ها هیچ لذتی بالاتر از بازی‌های دسته‌جمعی این‌گونه نبود. همواره با خودم فکر می‌کردم که آیا روزی خواهد رسید که تصویری داشته باشیم از آن چه شانسمان برایمان رقم می‌زند؟ مانند صفحه نمایش سحرآمیز جومانجی که به بازیکن خبر از رخداد آینده پیش‌روی او را می‌داد.

با پیدایش موبایل در همان سال‌ها وقتی اسم خود یا دوستانمان را بر روی صفحه‌ای روشن می‌دیدیم و می‌توانستیم از دور با آنها ارتباطی سیار داشته باشیم. از حیرت بود که رو به بهتر کردن این نسل از تکنولوژی در دستانمان رفتیم و امروز به لطف رویاهای موجود در سر بعضی از نوابغ معاصر که بدنبال حال و آینده‌ای نزدیک بودند که درخشان باشد و هم اقتصاد را در بر بگیرد و هم رویاهای کودکیمان را و نه کشف تاثیر سرعت نور در حجم ماده و یکسان کردن زمان و فضا در توانِ دید, که انسان‌ها را به کشتن بدهد.

البته  وجود آتاری و میکرو و گیم‌پلی‌های دستی زمان قدیم هم بی‌تاثیر نیستند, آنها نیز امروز به حدی رسیدند که نبودشان امری ناممکن شده است و پیدایش پلی‌استیشن شماره یک یا پی‌اس‌وان در سال های 97-98 میلادی این رویای سه‌بعدی دیدن اشکال هندسی و متحرک کردن انسان‌ها در بازی و داشتن اختیارات بیشتر از بازی‌های تک‌بعدی و دوبعدی به حقیقت پیوست.

آنها توانستند کارخانجات و شرکت‌های کامپیوتری زیادی را درگیر خود کنند – حتی من هم با آنها مشارکت کردم. شرایط اقتصادی سونی در انتهای قرن بیستم و ابتدای قرن جدید به گونه‌ای شد که آمریکایی‌ها روزی باور نمی‌کردند که بتوانند با دستگاهی کوچک اما نه چندان ساده از لحاظ ساختاری, بلکه ساده برای کارکردن با آن(آیفون) رکورد فروش پلی‌استیشن  و یا فروش گوشی‌های نسل دوم نوکیا را بشکنند.

با وجود اینکه سونی با وارد کردن نسل جدید از پلی استیشن‌ها مانند پی‌.اس.‌پی و شروع ساخت و فروش اکسپریا در سال 2011-2012 مدام اعلام ضرر کرد و سخنگوی سونی داشتن دکمه را در کار کردن با پلتفرم‌های این شرکت, عامل این شکست از آمریکایی‌ها دانست و اعلام کرد دنیا رو به تنبلی می‌رود, ولی من معتقدم که هیچ چیزی از محبوبیت سونی و پلی‌استیشن کم نشده است بلکه انسان‌ها برای یکجا نشستن و بازی کردن دیگر وقت ندارند یا ترجیح می‌دهند دستگاهی که سرگرمشان می‌کند یا در جیبشان باشد یا در دستشان و آنها را نیز خسته نکند.

اما پی.‌اس.‌ویتا این روزها در حال جبران مافات است اگرچه مخاطب خاص خود را دارد اما بازی با آن از بازی با آی‌پد بهتر است. من هم یکی دارم البته در کنار گوشی آیفونم که از استیو عزیز کادو گرفتم.

آی‌پد یک نمونه‌ی سالم از یک دستگاه ایده‌آل برای همه‌ی قشرهای مردم در تمام دنیاست– همین‌طور دیگر تبلت‌های موجود در بازار مانند گلکسی‌تب که چیزی از یک آی‌پد کم ندارد و در برخی ویژگی‌ها  نیز حتی از آن بهتر است  اما در هر صورت در ابتدای اسم آن آی i ندارد پس اصلا خاص نیست هاهاها.

 این‌روزها هر چه که می‌بینیم گسترش این نسل از گجت‌هاست –به همراه داشتن هر نیازی در آن کار را برای همه راحت کرده است و حتی نیازی به بازکردن یا بستن را نیز ندارند. نگه داشتن حداکثر میزان شارژ در باتری خود، سرعت خوب و کاربرپسند بودن نیز یکی از بهترین ویژگی‌های آی‌پد و گلکسی‌تب است – دیگر ویژگی‌های تبلت‌ها را که این‌روزها همه می‌دانند . بیشتر به درد سخنرانی‌هایی می‌خورد که بسیار کسل کننده‌اند و خواب را به چشم انسان بیشتر از داروهای خواب آور می‌آورند  و در آن  حالت می‌توانید حتی با دوستان خود در توییتر و فیس‌بوک درمورد سخنگو غیبت کنید و خوش بگذرانید.

در این متن اصلا درباره‌ی سینما که شغل اصلی من است صحبت نکردم چون می‌خواستم با کسانی حرف بزنم در دل تکنولوژی و کسانی که شاید آن‌روزها در بین انقلاب تکنولوژی نبودند – بخاطر دارم روزی را که دیگر از تدوین‌های دستی خبری نبود و ما برای بازدید شاهکار سینمایی خود زیاد صبر نمی‌کردیم و این هم دلیلی دیگر چون رویایی ندارد که تکنولوژی به ما اهدا کرد.

البته در انتهای سخن باید بگویم که اگر اتفاقی مانند خشکسالی یا یخبندان و یا اتفاقی عجیب و غیرمترقبه که دنیا را از تکنولوژی دور کند, نیافتد و اگر اینگونه که این تکنولوژی جلو می‌رود مداوم باشد جومانجی فراموش خواهد شد و هیچ‌کسی در آینده از داشتن تبلت امروزی که به صورتی شگفت‌انگیز پیدا کند خوشحال نخواهد شد که این هم بعد غم‌انگیز این داستان است.

دوستدار شما رابین ویلیامز – نیویورک تایمز

پایان مطلب/