چرا در دوربین‌های کامپکت، با تعداد پیکسل (مگاپیکسل) پایین‌تر نتیجه بهتری حاصل می‌شود؟

تقریباً همه ما در خانه‌های خود یک دوربین کامپکت داریم. دوربین‌هایی در اندازه کوچک و امکانات جانبی متعدد، که کاربرد بسیار ساده و آسان داشته و به راحتی قابل حمل هستند. در سال‌های گذشته و با رواج روزافزون دوربین‌های کامپکت دیجیتال، رقابت شدیدی بین کمپانی‌های بزرگ سازنده به وجود آمده تا سهم بیشتری از بازار فروش این نوع دوربین‌ها را بدست آورند.

یکی از نکاتی که همیشه در تبلیغات این کمپانی‌ها برای دوربین‌های کامپکت‌شان آورده می‌شود، تعداد پیکسل‌هایی است که این دوربین‌ها قابلیت ساخت آن را دارند. اما آیا بالابودن پیکسل‌های دوربین، عکس بهتری برای شما می‌سازد؟

تمام دوربین‌های دیجیتال، مجهز به سنسور حساس به نور هستند که تصویر را ثبت می‌کند. این سنسور، از میلیون‌ها سلول حساس به نور تشکیل شده که به شکلی منظم در کنار هم قرار گرفته‌اند. این سلول‌ها همان پیکسل‌ها هستند و هرچه تعداد آنها افزایش یابد، اندازه عکس گرفته شده و یا در اصطلاح رزولوشن عکس افزایش می‌یابد. حالا با در نظر گرفتن ثابت بودن اندازه سنسور، اگر سلول‌های حساس به نور یا همان پیکسل‌ها را کوچکتر کنیم، می‌توانیم پیکسل‌های بیشتری داشته باشیم. این همان کاری است که سازندگان دوربین‌های کامپکت انجام می‌دهند. اما آیا این مساله عوارضی در پی ندارد؟

سنسورهای دوربین‌های عکاسی، بسته به کاربرد آنها در اندازه‌های مختلفی ساخته می‌شوند. امروزه تقریباً بزرگترین سنسوری که بر روی دوربین‌های حرفه‌ای دیجیتال سایز کوچک نصب می‌شود، تقریباً اندازهای معادل یک فریم از نگاتیوهایی است که در گذشته و در عکاسی آنالوگ به کار می‌رفت. از همین روست که به این دوربین‌ها به اصطلاح فول فریم گفته می‌شود. اما در دوربین‌های کامپکت، با توجه به اندازه بسیار کوچک دوربین و قیمت نهایی عرضه آن، سنسورهایی بسیار کوچک تعبیه می‌شوند که گاهی اندازه آن کوچکتر از نوک انگشت یک کودک است.

همانطور که گفته شد برای قرار دادن پیکسل‌های بیشتر بر روی چنین سنسورهایی اندازه پیکسل‌های تشکیل دهنده آن را تا آنجا که می‌توانند کوچک می‌کنند، اما این کوچک شدن پیکسل عواقب بسیار وخیمی برای عکس شما درپی خواهد داشت.

هر پیکسل، به طور جداگانه، یک نقطه نوری با رنگ‌مایهای خاص را دریافت میکند. حال هرقدر این پیکسل کوچکتر باشد، به نور بیشتری برای شارژ شدن و ثبت رنگ نیاز دارد. اگر نور به میزان مورد نیاز پیکسل نباشد، مدارات الکترونیکی تعبیه شده در پشت سنسور وارد عمل شده و با تقویت الکترونیکی سنسور، نور و رنگ را ثبت میکنند. حال تفاوت پیکسلی که با تقویت الکترونیکی کمتری ثبت شده با پیکسلی که با بیشترین تقویت الکترونیکی ثبت شده در چیست؟

به حافظه خود رجوع کنید و عکس‌هایی که با دوربین کامپکت خود گرفته‌اید را مرور کنید. حتماً عکس‌هایی را به‌یاد می‌آورید که بر روی آن پر از رنگدانه‌های اغلب سفید است که شکلی برفک گونه دارد و مانند بافتی بر روی عکس شما نشسته است. این عکس‌ها معمولاً در محیط‌های داخلی و کم‌نور گرفته شده‌اند. در عکاسی آنالوگ به این پدیده «گرین» و به نمونه دیجیتالی آن «نویز» می‌گویند. عمده‌ترین دلیل تشکیل نویز، تاثیر همان مدارات الکترونیکی است که صحبت آن شد.

البته همه این موارد در دوربین‌های مختلف متفاوت است و نمی‌توان در دو دوربین مختلف این معیار را برای ارزیابی در نظر گرفت. اما اگر دو دوربین از یک برند مشترک و با قابلیت‌های مشترک وجود داشته باشند، آنجاست که ضمن صرفه‌جویی در خرج کردن پول، باید دوربینی با پیکسل کمتر را انتخاب کنید تا عکس‌های باکیفیت‌تری داشته باشید.

اگر شما تنها یک دوربین 8 مگاپیکسلی داشته باشید، به راحتی می‌توانید عکس خود را در حرفه‌ای‌ترین و بالاترین کیفیت ممکن چاپ (300dpi) در سایز 25 در 25 سانتیمتر چاپ کنید. در نظر داشته باشید که کیفیت چاپ 300dpi یک کیفیت ایده‌آل است و برای عکس‌های خانگی 150dpi نیز نتیجه مناسبی درپی خواهد داشت، که در این‌صورت با همین دوربین می‌توانید عکس خود را تا سایز 50 در 50 سانتیمتر نیز چاپ کنید که اندازه بسیار بزرگی محسوب می‌شود.

اگر عکس‌ها را برای نمایش در مانیتور یا تلوزیون FullHD خود می‌خواهید که تنها 2 مگاپیکسل برای نیاز شما کافیست. پس 8 مگا پیکسل به‌راحتی پاسخگوی نیاز شما برای مصارف خانگی می‌باشد و مگاپیکسل بالاتر نه تنها حُسن نیست، که ممکن است کیفیت عکس شما را نیز کاهش دهد. فکر می‌کنم حالا قدر دوربین کامپکت قدیمی خود را بیشتر می‌دانید!