ستارهشناسان دقیقترین نقشه جهان هستی در ابتدای پیدایش را خلق کردهاند
جهان هستی تاریخی عظیم و 14 میلیارد ساله دارد. از مهبانگ تا به امروز 14 میلیارد سال گذشته و 4.5 میلیارد سال قدمت دارد. دانشمندان همچنین مشخص کردهاند که اولین ستارههای 180 میلیون سال بعد از مهبانگ شکل گرفتند.
درک علم بسیار سخت است. اگر به میلیارد سال تاریخ گذشته جهان نگاه کنید و به این فکر کنید که چگونه همه این تکههای پازل به هم چسبیدهاند مسئله سختتر میشود و درک آن مشکلتر خواهد داد.
اما علم هر روز در حال پیشرفت است و محققین موفق شدهاند تا بزرگترین نقشه جهان هستی در پیدایش خلقت و پس از مهبانگ را به صورت سهبعدی طراحی کنند. این مدل شامل هزاران کهکشان قدیمی است. برخی از این کهکشانها و همچنین اطلاعات این نقشه به ما کمک میکنند تا درک کنیم کهکشان راه شیری که در آن ساکن هستیم چگونه به وجود آمد.
خلق این نقشه کار آسانی نبوده است. برای خلق سهبعدی نقشه جهان هستی باید اطلاعات فراوانی جمعآوری کرد و محققین این حجم بزرگ از اطلاعات را از رصدخانهها مختلف جمعآوری کردهاند. یک نکته جذاب در مورد نور و سرعت آن وجود دارد. برخی از کهکشانها میلیونها و میلیاردها سال نوری با ما فاصله دارند. یعنی اگر ما با سرعت نور حرکت کنیم میلیونها سال دیگر به آنها خواهیم رسید. در چنین شرایطی نور زاده شدن و حتی مرگ برخی ستارهها و کهکشانها پس از میلیاردها سال تازه به ما رسیده است. با دیدن چنین نوری دانشمندان موفق شدهاند تا تکههای مختلف، عکسهای تخت و اسنپشاتهای مختلف را از آسمان شب جمعآوری کنند.
برای اینکه این تصاویر تبدیل به نقشه جهان هستی شوند، ستارهشناسان مجبور هستند که زمان را به عقب برگردانند و از درک ما نسبت به گسترش فضا-زمان استفاده کنند تا اطلاعات بیشتری نسبت به دگرگون شدن جهان کسب کنند. تمامی این اطلاعات ذخیره شده همگی با هم جمع شدهاند و نقشهای سه بعدی به وجود آمده است.
سرخیو سانتوس از دانشگاه لنکستر در بیانیهای اعلام کرد که:
ما از میزان داده فراوان و بزرگی استفاده کردیم. این اطلاعات همگی باعث شد تا بتوانیم هستی را قسمت به قسمت جدا کنیم و بتوانیم نگاهی به 16 مقصد زمانی در جهان هستی داشته باشیم.
نتایجی که این گروه محقق انتشار داده، در چند بخش موجود هستند و جهان هستی را در 16 مرحله زمانی مختلف بررسی میکند و یک مکعب فضا-زمان خلق میکنند. دیوید سوبرال که یکی از محققین ارشد تیم و دانشگاه لنکستر است، میگوید که این دانستهها و این تحقیقات بیانی از خشونت ابتدایی جهان است. هستی در ابتدای خلق بسیار ناپایدار بوده و ستارهها گرمای به شدت بیشتری داشتند. عناصری ابتدایی همچون کربن و اکسیژن نیز که از عناصر پایه خلقت هستند نیز سنگینی بسیار کمتری داشتند.
آنا پائولینو آفونسو که محقق سرشناسی است به سایت Space.com میگوید که:
برخی از کهکشانهایی که ما مشاهده میکنیم تا به امروز باید شبیه به کهکشان ما میشدند و رشد بیشتری داشتند. بدین ترتیب میتوانیم مشاهده کنیم که کهکشان ما 11 تا 13 میلیارد سال پیش چگونه بوده است.
توده حدودی کهکشانهایی که پیدا کردهایم به اندازه 3 هزار سال نوری هستند. راه شیری حدودا 30 برابر بزرگتر است. این کوچک بودن شامل برخی جاذبههای جذاب و خاص است که در سالهای اولیه هستی در این کهکشانها مشاهده شده است.
تمامی این اطلاعات به دست آمده باعث میشود تا درک بهتری نسبت به دگرگونی و گسترش جهان هستی داشته باشیم و مطمئنا نمیتوان چنین اطلاعاتی را بیارزش قلمداد کرد. گاهی اوقات فایده یک کار تحقیقاتی، دوباره تحقیق کردن بر روی یک حدس و تئوری است و همچنین تایید کردن یک تئوری اهمیت فراوانی دارد. همه امور علمی نباید دروازه کاملا تازهای را بگشایند بلکه تایید تئوریها قدمی بسیار ارزشمند است.