ایمپلنت‌های انعطاف‌پذیر به انسان‌های فلج امکان راه رفتن خواهد داد
سال پیش محققانی از کشور سوئیس سیستمی را به دنیا معرفی کردند که می‌توانست به موش‌های کاملاً فلج در راه رفتن کمک کند. این سیستم در واقع یک ترکیبی از محرک‌های الکتریکی و شیمیایی است که به موش‌هایی که نخاع آن‌ها دچار آسیب‌های جدی شده بود کمک می‌کرد تا بتوانند اندام‌های تحتانی خود را به حرکت در بیاورند.
این فناوری امروزه یک قدم به درمان انسان نزدیک‌تر شده است. این فناوری به گونه‌ای است که برای انطباق با نخاع انسان طراحی شده است تا از هرگونه واکنش دفاعی بدن جلوگیری کند. این ایمپلنت‌ها که ای دیورا نامیده می‌شوند به گونه‌ای انعطاف‌پذیر طراحی‌شده‌اند تا بتوانند به طور مستقیم درون مغز یا چسبیده به نخاع وصل شوند. ساختار این ایمپلنت‌های انعطاف‌پذیر به گونه‌ای است که بدن انسان تفاوتی بین آن و سایر بافت‌های زنده بدن قائل نخواهد شد و در نتیجه اثرات جانبی این ایمپلنت به حداقل کاهش پیدا خواهد کرد.
فرق اساسی بین ایمپلنت‌هایی که بر روی سطح بدن نصب می‌شوند و همچنین صلب هستند، با ایمپلنت‌های انعطاف‌پذیری که درون بدن نصب می‌شوند، در این است که این ایمپلنت‌ها به دلیل صلب بودن و بحث ایجاد اصطکاک با بافت‌های مجاور باعث ایجاد تورم می‌شوند. تیم تحقیقاتی، این ایمپلنت‌ها را بروی موش‌ها به مدت دو ماه مورد آزمایش قرار داد و نتیجه حیرت‌آور بود.
بعد از گذشت دو ماه از نصب این ایمپلنت‌ها درون بدن موش‌ها هیچ‌کدام از بافت‌های مجاور این ایمپلنت‌ها دچار آسیب نشدند و به خوبی به فعالیت‌های خود ادامه می‌دادند و نکته جالب هم در این بود که این موش‌های فلج مجدداً توانایی تحرک را پیداکرده بودند. و ویژگی بارز این‌گونه ایمپلنت‌ها نیز دقیقاً در همین موضوع بود که آن‌ها علاوه بر دادن توانایی حرکت به موش‌های ناقص، هیچ‌گونه اثرات جانبی بر روی بدن آن‌ها نمی‌گذاشتند.
ویژگی منحصربه‌فرد دیگر این‌گونه ایمپلنت‌ها در این است که این وسایل برای مدت‌های بسیار طولانی می‌توانند مورد استفاده افراد قرار بگیرند و مشکلی از نظر فیزیولوژیکی برای آن‌ها پیش نیاید. بنا بر اعلان پژوهشگران، این نوع ایمپلنت‌ها می‌تواند دروازه امیدی برای بیماران فلج و همچنین افراد دچار بیماری‌های عصبی باشد.
این ایمپلنت‌ها از مواد کامپوزیتی و سیلیکونی ساخته شده‌اند که توانایی انعطاف بسیار بالایی دارند. در ساخت این ایمپلنت‌ها از هادی‌های جریان الکتریکی که عمدتاً طلا نیز هستند استفاده شده است. پلوتونیوم نیز یکی دیگر از مواد مورد استفاده در ساخت این نوع ایمپلنت‌ها است. طریقه کارکرد این نوع ایمپلنت‌ها بدین گونه است که در جاهایی که ارتباطات شبکه عصبی از هم گسسته شده است این دستگاه با تولید پالس‌های الکتریکی به تحریک نخاع فرد مصدوم می‌پردازد تا بتواند از این طریق دستورات صادره از مغز را به اندام‌ها منتقل کند.
البته این ایمپلنت‌ها نیز برای درک پیام‌های فرستاده‌شده از مغز از یک سازوکار شیمیایی بسیار پیشرفته برخوردار هستند. محققان امیدوارند که کار نصب این نسل از ایمپلنت‌ها بر روی بیماران انسان از امسال آغاز شود.