بالن‎های اینترنت گوگل بیش از آنچه شما فکر می‌کنید می‌توانند در آسمان دوام بیاورند

در خردادماه سال قبل که گوگل پروژه‎ی Loon را معرفی کرد و چندی پیش نیز در فارنت گزارشی از این پروژه‎ی گران‎قیمت منتشر کردیم. بسیاری بودند که شانس اندکی برای اجرای این پروژه قائل بودند. بنابر آنچه که گوگل اعلام کرده بود هدف پروژه این بود که بالن‎ها به مدت 100 روز یا حتی بیشتر در آسمان بمانند، اما مشکل این بود که تاکنون به طور معمول هیچ‎کس در هیچ کجا حتی در حوالی این تعداد روز نیز نتوانسته در آسمان با بالن معلق بماند.

بالن‎های ناسا، که خیلی بزرگ‎تر از بالن‎های گوگل هستند، کمتر از 60 روز در آسمان در پرواز بوده‌اند اما هدف گوگل این بود که زمان معلق نگه داشتن بالن‎ها در آسمان را، با هزینه‎ای خیلی کمتر از بالن‎های ناسا، به دو برابر این تعداد روز برساند.

در این مورد، بالن‎سوار کهنه‎کار، پر لیندستراند (Per Lindstrand) به رسانه‎ی خبری WIRED چنین گفته است:

این کار کاملاً غیرممکن است. می‎توانید با هرکسی در جامعه‎ی علمی در این مورد صحبت کنید و نظر آن‎ها را جویا شوید. حتی سه هفته پرواز در آسمان با بالن نیز خیلی نادر است.

امروز گوگل تعدادی از دستاوردهای خود را اعلام کرد. مهمترین آن‎ها درباره‎ی بالنی ملقب به ماراتونر (Marathoner) است که در خردادماه از نیوزیلند به آسمان فرستاده شد و پس از 134 روز در شیلی به زمین نشست. ماهش کریشناسوامی (Mahesh Krishnaswamy) که عملیات تولید پروژه‎ی Loon را رهبری می کند، چنین گفت:

وقتی که ما این بالن را به آسمان فرستادیم، در ابتدا به رکورد 10 روز رسیدیم و در ادامه 30 روز بود که این بالن بطور مستمر در آسمان در حال پرواز بود و این عدد به 70 رسید و حالا برای ما این امری عادی است که بالن‎ها را 100 روز (و یا حتی بیشتر) در آسمان معلق نگه داریم.

این دوام و ماندگاری نتیجه‎ی آزمایش‎های متمرکز و کار شبانه و نیز یک الهام خیلی عجیب در اواخر شب بود. کریشناسوامی می‎گوید:

حتی یک سوراخ خیلی ریز، به اندازه‎ی 2 میلی‎متر، می‎تواند چرخه‎ی زندگی بالن را به اندازه‎ی چند هفته کاهش دهد و پیدا کردن این سوراخ 2 میلی‎متری بر روی بالنی با سطح 6000 متر مربع، مثل پیدا کردن سوزن در انبار کاه است. من در تلاش بودم تا راه‎هایی برای آزمایش و یافتن این نشتی‎ها پیدا کنم که ناگهان در نیمه‎های شب راهی به ذهنم رسید: کاندوم‎ها!

کریشنا سوامی و تیم وی آزمون‎های مایعات و الکترواستاتیکی که صنایع کاندوم‎سازی برای آزمایش و پیدا کردن سوراخ‎ها و نشت‎های میکروسکوپی بر روی محصولات خود انجام می‎دهند را بر روی بالن‎ها انجام دادند. این موضوع سبب شد تا آن‎ها به مواد جدیدی دست یابند و با تغییر در ساختار بالن‎ها بتوانند بطور چشمگیری طول عمر بالن‎ها را افزایش دهند و پروژه‎ی Loon را به هدفش نزدیکتر کنند، هدفی که ایجاد یک حلقه‎ی گسترده‎ی ناگسستنی در سراسر جهان  است، حلقه‎ای از برج‎های سلولی شناور که قادر به ارائه‎ی خدمات مستمر و بدون وقفه‎ی‎ Wi-Fi با سرعت‎های بالا است که در آزمون‎های اخیر به سرعت دانلود 10MB رسیده‎اند.

سوای از معرفی بالن ماراتونر، پروژه‎ی Loon یکسری بالن‎های قابل توجه دیگر نیز در دستاوردهای خود ذکر کرده است. لقب “ستاره‎ی سریع” (Sprint Star) مربوط به سریع‎ترین بالن این پروژه است که از اقیانوس آرام جنوبی تا فراز قطب جنوب با سرعت 324 کیلومتر بر ساعت در پرواز بود. لقب “بازمانده‎ی یخ‎زده” (Frosty Survivor) مربوط به بالنی است که قادر به تحمل دمای -83 درجه‎ی سانتی‎گرادی (-117 درجه‎ی فارنهایت) است. کریشناسوامی می‎گوید:

در چنین دمایی، هوا خیلی خشن و سخت است و از این‎رو بالن‎ها می‎توانند خیلی حالت شکننده و بی‎دوام پیدا کنند.

وقتی که بالن در حال صعود یا فرود است، تغییرات سریع دما سبب می‎شود که بالن منقبض و منبسط شود. تصور کنید که یک باند کشی را کاملاً منجمد کرده‎اید. حالا سعی کنید که آن را بکشید. ترق! (می‎شکند!)

theverge