چگونه در عکاسی ایزوی مناسب انتخاب کنیم؟
گاهی اوقات مسئله انتخاب ایزو کمی گیج کننده میشود. در شرایط مختلف چه ایزویی را باید انتخاب کنیم؟ آیا همیشه باید پایینترین ایزو را برای عکاسی انتخاب کرد؟
برای پاسخ دادن به اینگونه سوالات، باید ابتدا به درکی از مسئله «حساسیت» یا همان «ایزو» برسید و باید بدانید که وقتی میگوییم ایزو، از چه چیزی حرف میزنیم.
ایزو چیست؟
در عکاسی آنالوگ (یا همان فیلم)، ایزو (ISO) یا ASA ، واحدی برای بیان مقدار حساسیت فیلم به نور بود که با اعداد ثابتی مشخص میشد. پایینترین عدد مربوط به پایینترین حساسیت بود و فیلمی با این حساسیت، دارای رنگدانههای ریزتری بود. در نتیجه عکس گرفته شده، وضوح یا همان شارپنس بیشتری داشت.
در عکاسی دیجیتال، ایزو معیاری است برای بیان میزان حساسیت سنسور دوربین به نور. نوع مقادیر در دیجیتال هم از روی فیلم برداشته شده و طبیعتاً حساسیت پایینتر باعث دستیابی به عکسی شارپتر میشود.
تنظیمات ایزوهای بالا در شرایط کم بودن نور و برای بالا بردن سرعت شاتر استفاده میشود. بطور مثال شرایطی را تصور کنید که قرار است در یک سالن ورزشی سرپوشیده، از یک ورزشکار درحال حرکت عکس بگیرید. طبیعتاً باید از سرعت شاتر بالا برای ثبت متحرک سریعی مانند یک ورزشکار استفاده کنید و به دلیل کمبود نور، مجبور به بالا بردن ایزو هستید. به هرحال اتفاقی که میافتد، بالا رفتن نویز در عکس شما خواهد بود.
برای درک تفاوت ایزوی بالا و پایین در عکس، توجه شما را به دو عکس بزرگنمایی شده پایین جلب میکنم. عکس سمت چپ با پایینترین ایزو و عکس سمت راست با بالاترین ایزوی دوربین گرفته شدهاست.
همانطور که میبینید ایزوی ۱۰۰، منجر به عکسی طبیعیتر شده و واقعنمایی دوست داشتنیای دارد. نویز کمتر عکس سمت چپ به راحتی قابل تشخیص است.
اکثر مردم هنگام عکاسی، حالت خودکار (Auto) را انتخاب میکنند. در این حالت دوربین بر حسب شرایط نوری صحنهای که از آن عکاسی میکنید، ایزو را تغییر میدهد، که البته اولویت را بر پایین نگه داشتن ایزو قرار میدهد. اما بیشتر دوربینها حالتی را در اختیار شما میگذارند که ضمن خودکار (Auto) بودن دوربین، ایزو توسط کاربر انتخاب میشود.
این مسئله را درنظر داشتهباشید که برای عکاسی گاهی نیاز به سرعت شاتر بالا و یا دیافراگم بسته هستید که در شرایطی فقط با بالا بردن ایزو امکان رسیدن به آن را دارید.
سوالاتی که هنگام انتخاب ایزو باید از خود بپرسید
برای انتخاب ایزوی مناسب، ۴ سوال زیر را باید از خود بپرسید و بر اساس آنها ایزو را انتخاب کنید:
۱ . نور؛ آیا سوژه نور کافی دارد؟
۲ . گرین؛ آیا نیازمند عکسی نویزی هستم یا عکسی با کمترین نویز میخواهم؟
۳ . سه پایه؛ آیا از سه پایه استفاده میکنم؟
۴ . حرکت سوژه؛ آیا سوژه متحرک است یا ثابت است؟
اگر سوژه ثابت بوده، به قدر کافی نور دارد و به دنبال کم کردن نویز هستید و درعین حال از سه پایه استفاده میکنید، پایینترین ایزوی ممکن را انتخاب کنید.
اگر نور کافی نبود، سوژه متحرک بود، روی دست عکاسی میکردید و عکسی نویزی نیاز داشتید، مجبورید از ایزویی استفاده کنید که هم سرعت شاتر مناسب را برایتان فراهم کند و در عین حال نور کافی هم برای ثبت جذب کند. طبیعتاً چنین ایزویی بسیار بالا خواهد بود. البته این حسن همچنان باقیست که نویز موردنظر شما تامین خواهد شد.
شرایطی که نیازمند ایزوهای بالا خواهید شد، عبارتند از؛
مسابقات ورزشی داخل سالن : جایی که هم نور مناسبی برای عکاسی ندارد و هم سوژه بشدت متحرک است.
کنسرتهای موسیقی : نور بسیار کم و درعین حال اغلب اوقات ممنوعیت استفاده از فلاش.
گالریهای هنری و موزهها : در بیشتر موارد استفاده از فلاش ممنوع است و در عین حال نور کمی دارند.
جشن تولد : همه چراغها خاموش و فقط شمعها و فشفشهها روشن هستند. فلاش زدن این زیبایی را از بین میبرد. طبیعتاً باید از ایزوی بالا استفاده کرد.
ایزو مقوله بسیار مهمی در عکاسی است که با تسلط بر آن، میتوانید نویزهای عکس خود را کنترل کرده و در مواقعی از مزایای سرعت شاترهای بالا و دیافراگمهای بسته استفاده کنید.
من فکر میکنم کوتاهترین و بهترین همونجا بود که گفتید:
اگر دوربین روی سه پایه نیست بهتره ایزو پایین باشه، و اگر روی دست هست و سوژه متحرک، ایزو بالا که دلیلش هم کاملا مشخص هست.
دوربین وقتی روی سه پایه باشه لرزش به صفر خواهد رسید و بنابراین با کم کردن سرعت شاتر، میشه نور مناسب رو به سنسور رسوند. اما وقتی سوژه محترک باشه یا دوربین روی دست باشه مطمئنا سرعت شاتر اگر بیشتر از 1/60 باشه تصویر با مشکل روبرو خواهد شد و بهتره در این مواقع ایزو رو بالاتر برد.
مرسی از مطب مفید. راستی واسه عکاسی نویسنده نمیخواهید؟ :دی